Peter Pan

Πραγματικότητα , στης Αθήνας μια πλατεία
Φαντασία , σε σοκάκια στην Γαλλία
Ένα μαγαζί με μια επιγραφή «tu est belle !»
μα γιατί να θυμηθώ εκείνη
που έφυγε πετώντας σαν την Tinkerbelle;
Πραγματικότητα, στης θλίψης το πηγάδι.
Φαντασία, στου λάθους το παλάτι.
Θέλω να ζήσω του πάθους την ορμή
διότι σκούριασε το μαραμένο μου κορμί,
μα η φαντασία μου καλπάζει σε όνειρα ουτοπικά
που ίσως να μην γίνουνε ποτέ αληθινά.
Δεν είναι τούτο ψέμα, για σκέψου το λιγάκι
Ίσως να μην φτάσουμε ποτέ του μυαλού το ιδανικό
ίσως και να το φτάσουμε μα να ναι δανεικό
Άκου με, διότι δεν γνωρίζουν πολλοί τούτο το μυστικό
άραγε το να κλαις από άγχος μην δεν ζήσεις κάτι
Να μην το βαφτίζεις φυσιολογικό;
Η αγάπη δεν είναι το παν
μα θέλω κάποιος να με πάρει αγκαλιά, διότι δεν μου έμεινε λαλιά,
Να μου πει πως όλα θα πάνε καλά
σαν το ακούσω να παύσει του σώματος η παράλυση
και του μυαλού μου ο θάνατος, όνομα «υπερανάλυση».
Όλο ονειροπολώ και χάνομαι στης φαντασίας μου τα λιβάδια
οι στόχοι που δεν έφτασα έμειναν άδεια πηγάδια
Όλο ονειροπολώ, έπειτα αναπολώ και οραματίζομαι

ότι με λίγη πίστη όπου θελήσω εγώ θα φτάσω,
Όλα εκείνα που ποθώ θα ανοίξω το χέρι να τα πιάσω.
Η αγάπη είναι το παν; Ίσως και όχι…
Όμως πως θα βαδίσω δίχως συντροφιά;
διότι το βράδυ χτυπάει την πόρτα μου η μοναξιά…
Και λαχταρώ ένα γλυκό φιλί
όσο το κάνω εικόνα κουνάω ουρά σαν το σκυλί
Μα το μυαλό μου αγχώνεται
Να το χτυπήσω θα’ θελα με ένα σφυρί.
Με λίγη πίστη το δρόμο μου θα βρω
και αν τα μάτια μου ανοίξω το μέλλον μου κάπως θα δω
μα το μέλλον δεν το ξέρω ίσως να μείνω στο παρόν
γιατί σε αυτό πολλές φορές νιώθω πως είμαι απόν.
Εύχομαι να έχω πάντα υγεία
Και όταν αυτά που θέλω τα πετύχω αυτό θα είναι μαγεία.
Δεν είμαι μόνος, κάπου στο μονοπάτι μου αχνοφαίνεται ένας θρόνος.
Άραγε η αγάπη είναι το παν;
Θα πάψω πλεόν να’ μαι ο Πίτερ Παν…